Het is nacht in München. Een jonge vrouw loopt door de stad op zoek naar de laatste verlichte ramen, op zoek naar andere mensen die wakker zijn, op zoek naar hun verhalen. Ze belt aan en vraagt of ze binnen mag komen. Gesprekken ontstaan. Levensverhalen worden verteld. Gewone mensen, sympathieke mensen, griezels, optimisten, depressieve mensen, mensen die nog wakker zijn, mensen die net zijn opgestaan, oude mensen, jonge mensen, Duitsers, buitenlanders, iedereen komt langs. De vrouw blijft soms kort, dan weer urenlang. Ze roken wat, ze praten, ze drinken iets. De jonge vrouw maakt notities van wat ze ziet, het huis, de inrichting, de persoon, kleding, opvallende eigendommen of karaktertrekken. Een beeld van mensen 's nachts ontstaat. Vergroot en in scherp contrast met mensen overdag, als ze in een amorfe massa opgaan. Een bijzondere, onwerkelijke sfeer wordt gecreëerd waarin ruimte voor het individu, voor het idiosyncratische ontstaat. Bekroond debuut met de Bayerischen Kunstförderpreis voor literatuur 2016. De Duitse Mercedes Lauenstein (1988) is journalist en auteur. Krachtig, mooi Duits; soms spreektaal. Mooie uitgave.