Naar historie opgetekende roman waarin levensfeiten van de impressionistische schilder Edgar Degas romantisch worden opgesmukt. Het verhaal speelt deels in Louisiana (1872-1873) en zet het werk van Degas in een gefabuleerde context. In Parijs (1912) krijgt de blinde Degas een opruimcoach avant la lettre op bezoek. Zij noteert: ‘Het ontmoedigt mij te zien hoe een mens zich jaar in jaar uit voortsleept van bijzaak naar bijzaak zonder dat daar enige lijn in te ontdekken valt (...)’. Zij stelt tergende vragen naar zijn geheime zielsliefde voor zijn blinde nichtje Estelle met ‘pupillen dof als een verweerde spiegel’. Haar vermogen te leven met beperking en verlangen, en daarbij zuiver te blijven maakt haar anders dan veel vrouwen die: ‘niet willen geloven dat hun grootste schoonheid is zichzelf te zijn...’ Postkoloniaal Louisiana is schilderachtig: ‘...magnolia’s, sinaasappel- en bananenbomen [wit, oker, warm en koud] Negerinnen met roze kinderen op de arm.’ Naast exotisme, een vroeg-kritische visie (1872): ‘Slavernij is een morele, politieke commerciële en sociale faux pas geweest’.