Na de dood van Hemingway (1899-1961, Nobelprijs 1954) werd een keuze gemaakt uit nagelaten geschriften uit de jaren twintig, en in 1964 uitgebracht, onder redactie van zijn weduwe Mary. Het werk was direct geliefd, ook vanwege de portretten van andere culturele grootheden als James Joyce, F. Scott Fitzgerald en Man Ray, die zich ook in Parijs gevestigd hadden als een soort 'lost generation'. Toen in 1979 de persoonlijke archieven van Hemingway vrijkwamen bleek Mary Hemingway zich nogal wat vrijheden veroorloofd te hebben, zowel in de teksten als in de chronologie van de verhalen, die overigens weinig of geen samenhang vertonen. In 2009 verscheen deze editie, die nu geldt als de standaard, voorzien van een voorwoord van een kleinzoon. De aanslagen van november 2015 zorgden voor een nieuwe populariteit, met name in Parijs. Niet ten onrechte: de op leesbaarheid gerichte stijl van de schrijver, heeft de verhalen fris gehouden, en ze zijn een amusante gids voor het leven in Parijs in de twenties. Zeer aanbevolen. Geïllustreerd, kleine druk.