Eind negentiende eeuw bevond het Parijse literaire klimaat zich in een impasse. Signalen te over dat de routineuze tredmolen haperde. Dat André Gide (1869-1951) in 1895 met 'Paludes' ('Moerassen') een satirische injectie publiceerde, verwijst niet alleen naar de wens tot vernieuwing, maar kan ook beschouwd worden als verwerking van de eigen depressie. Een naamloze ik-figuur schrijft een boek, waarin hij ene Tityrus, ontleend aan Vergilius, vanuit zijn toren dag in, dag uit laat uitkijken over de moerassen rondom. Tussendoor krijgt deze 'ik' bezoek van vrienden, gaat hij op bezoek bij Angèle, passeren de nodige mondaine futiliteiten, maar wil hij hun toch vooral het besef van de zinloosheid van hun eindeloze rondedans bijbrengen. Een notie waarin hij zelf overigens fatalistisch berust. Dit alles belicht vanuit het hoofdthema van de menselijke vanitas (ijdelheid). In haar nawoord gaat vertaalster Hannie Vermeer-Pardoen nader in op de stilistiek en interpretatieve ruimtes die Gide de lezer gunt, geconfronteerd met een wereld zonder causaliteit. Voor een literair-historisch geïnteresseerde doelgroep.