Jo Alphenaar overleed in 1953 op 36-jarige leeftijd aan de spierziekte Myasthenia Gravis, een toentertijd totaal onbekende en helaas ook ongeneeslijke ziekte. Ze was getrouwd met Toon Dumee en samen kregen ze een zoon, Ron Dumee. Ron wist weinig van zijn moeder, vader wilde na zijn hertrouwen niet meer veel kwijt over haar. Om het raadsel van zijn moeder te ontrafelen dook Ron in de geschiedenis van zowel zijn moeder als zijn vader en stelde na talloze interviews, bezoeken aan archieven en onderzoek van medische dossiers dit boek samen.
Dit boek gaat vooral over het leven van zijn moeder in de periode van 1936 tot haar overlijden in 1953. De Tweede Wereldoorlog en hoe die zich manifesteerde in Rotterdam speelt een grote rol. Zijn vader verbleef in de periode van 1942 tot 1945 als dwangarbeider in Duitsland.

Het verhaal van zijn ouders is zo geweest of het heeft zo geweest kunnen zijn. Er ontstaan in dit boek in elk geval duidelijke portretten van een dappere vrouw, die ondanks haar ziekte heeft gevochten voor het leven en het geluk van haar zoon, en een dappere man, die in welke omstandigheid dan ook het beste ervan probeerde te maken.