De jonge verteller - ironisch genoeg Victor genaamd - is als invalide teruggekeerd uit de Eerste Wereldoorlog en leidt, vanuit zijn armoedige zolderkamertje in een volkswijk van het verpauperde Parijs, een uitzichtloos bestaan. Hij bezit het vermogen om zichzelf en zijn medemensen meedogenloos te observeren en te doorgronden, maar tegelijkertijd is zijn verlangen naar vriendschap zo sterk dat hij bereid is tot verregaande concessies. Geen wonder dat, na vijf subtiel en gedetailleerd beschreven pogingen om vriendschap te sluiten, uiteindelijk de eenzaamheid zijn enige metgezel blijft. Met deze sober en trefzeker verwoorde, zorgvuldig gedoseerde roman debuteerde de Franse auteur (1898-1945) toen hij pas drieëntwintig jaar was. Het werk werd, evenals zijn latere romans en verhalen, in literaire kringen hoog gewaardeerd. Toch raakte hij na zijn dood in vergetelheid. Pas rond 1980 werd zijn werk herontdekt. In 1982 verscheen deze roman voor het eerst in een niet onverdienstelijke Nederlandse vertaling van Angèle Manteau; de vertaling van deze nieuwe uitgave is echter op veel punten beter.