De fin-de-siècledichter Johan Andreas dèr Mouw (1863-1919), pseudoniem 'Adwaita', was in menig opzicht een buitenbeentje: gepromoveerd in de klassieke talen, filosoof, letterkundige, privéleraar met een turbulent privéleven, begon te dichten op zijn vijftigste en zijn enige dichtbundel 'Brahman' werd pas drie weken na zijn dood uitgegeven. De Nederlandse dichter Jan Kuijper heeft een zeer ruime selectie daaruit samengebracht in de bundel 'Mijn Taalorkest'. De vlag dekt de lading. In tegenstelling tot collega-dichters uit het begin van de vorige eeuw schrijft Dèr Mouw spreektaal, wars van alle archaïsch-poëtisch taalgebruik. Geen stamel-, sier- of pronktaal maar woorden doordrongen van muzikaliteit. Hij bewondert Bach, Mozart, Beethoven, met veel parallellen tussen zijn poëzie en het werk van Wagner. Niet voor niets hanteert de dichter het sonnet als zijn lievelingsvorm. De leesbaarheid heeft er duidelijk baat bij. De poëzie van Adwaita behoeft geen toelichting, de woorden en sonnetten volstaan om te genieten, net als van muziek. Een verfrissende en bijzonder actuele bundel. Zeer verzorgde uitgave met verhelderend nawoord van de samensteller. In 2019 wordt herdacht dat de dichter 100 jaar geleden is overleden.