De ondertitel van deze debuutbundel van Kimberley van den Boogaard uit Best, Noord-Brabant, luidt: 'Mijn eigen weg van een psychische kwetsbaarheid naar de kracht van herstel'. Voor het schrijven van gedichten met een therapeutische achtergrond die ook de moeite waard zijn voor buitenstaanders, moet je van goeden huize komen. We denken daarbij aan dichters met psychische problemen als Gerrit Achterberg, Hans Vlek, Rogi Wieg. De gedichten van Van den Boogaard lenen zich eigenlijk niet voor een recensie. Formuleringen als: 'Ik laat mijn stem groeien, / door me op te bloeien. / Ook al lijkt het eind in zicht, / ik ga niet op mijn gezicht', 'Hobby's doe ik graag alleen, / want van een maatje heb ik er geen' of 'Eenzaam voelt zo alleen / veel contact is er niet' overstijgen de privégevoelens niet. Haar gedichten zijn zonder twijfel sympathiek en betekenisvol voor de dichteres zelf en haar nabije omgeving, maar missen originaliteit en zeggingskracht om indruk op de ervaren poëzielezer te kunnen maken. Hoeveel compassie je ook met de schrijfster kunt hebben.