De wortels van Michiel D’Hont zochten hun weg in de West-Vlaamse klei, om uiteindelijk te botten in Gent. Deze Vlaamse Toulouse-Lautrec van het woord boetseert cynisme tot schoonheid. Zijn taal is als een knoest in hout: weerbarstig, maar integer, klaar om te vertakken om – veel later pas – de bloesem de kans te geven.