De debuutroman van de Nederlandse radio- en theatermaker (1979) begint met de volgende zin: 'Dit is het verhaal van mijn schuldgevoel: gedeeltelijk zoals het was en hoofdzakelijk zoals ik het me herinner'. In 250 pagina's beschrijft de 24-jarige hoofdpersoon zijn leven. Zijn vader en moeder, zijn oom Otto door wie hij de helft van zijn leven is opgevoed. Zijn vriendinnetjes, zoals het meisje dat bij hem intrekt in Barcelona, en zijn grote romantische liefde Lotte. Het verhaal moet het hebben van de beschrijvingen, die fraai observerend en humoristisch zijn. 'En nu zat ik hier in De Kale Jonker met Lotte, het selectief petite meisje dat mijn leven was binnen komen denderen zoals sommige vrachtwagens een tankstation'. Of 'Mevrouw Rina is de nieuwste schakel in het verhaal van mijn schuldgevoel. Ze kwam de lawine een zetje geven, om mee te rollen tot we tot stilstand kwamen in het dal'. Een humoristisch, maar ook droefgeestig verhaal. Veel gebeurt er niet. Het wachten tot Lotte komt (heeft ze nu echt een brief geschreven of niet), doet soms bijna denken aan het 'Wachten op Godot'. Vrij kleine druk.