Johan Jongkind was een typisch negentiende-eeuwse kunstschilder: romantisch, egocentrisch, geregeld wanhopig en aan de drank, die van zichzelf en een aanvankelijk gebrek aan erkenning werd gered door een vrouw die voor zijn praktische leven zorgde. Deze Joséphine Fesser dacht in hem de grote liefde van haar leven te hebben gevonden, na een mislukt huwelijk met een Franse elitekok met wie zij een zoon kreeg. Deze historische roman mengt drie verhaallijnen: de moederlijke zorg voor Jongkind die in het begin van hun samenwonen niet eens opmerkt dat Fesser smoorverliefd is, hun innige omgang met haar ex en de zoon die opgroeit bij de kasteelheer waar de kok een aanstelling heeft gekregen en het groeiende succes dat Jongkinds werk ten deel viel. We lezen ook over welke wegen toen bestonden om je werk als schilder onder de aandacht te brengen en verkocht te krijgen. De relatie tussen Fesser en Jongkind wil maar niet dramatisch worden als hij dat ooit is geweest, want het lijkt erop dat de auteur zo dicht mogelijk bij de bekende feiten wilde blijven.