In dit min of meer zelfstandig te lezen vervolg op ‘Gozert’* (2020) staat Luna (ik -persoon) centraal. Luna hoort stemmen en ze was de enige die Gozert, de onzichtbare vriend van Ties kon horen. Ze zit nog steeds in het opvanghuis, maar logeert elk weekend bij Ties thuis. Totdat haar moeder beslist dat ze zelf voor haar dochter gaat zorgen. Ze neemt Luna mee naar het vrijwel verlaten vakantiepark van haar man. Gelukkig gaat Gozert stiekem mee. En Luna raakt bevriend met Roberto en Adriana en hun moeder. Zij vinden het helemaal niet gek dat Luna stemmen hoort en accepteren haar, anders dan haar vader, zoals ze is. Dit tweede boek mist de verrassing en dynamiek van de voorganger. Waar Gozert bij Ties in zijn element was, verandert hij in dit boek haast in een lastige kleuter. De personages zijn nogal zwart-wit geschilderd: voor of tegen Luna, alleen haar moeder krijgt meer reliëf. Mooi vormgegeven, er is soms variatie in lettertypes en hoofdstuktitels en de stemmen in het hoofd van Gozert en Luna zijn in kleur weergegeven. De kleurrijke en expressieve, paginagrote illustraties van Linde Faas mogen er nog steeds zijn. Vanaf ca. 10 jaar.

*2019-46-1246 (2020/15).