Luis Landero (1948) heeft een reputatie hoog te houden als een rasverteller die ook over het vertellen zelf veel te vertellen heeft. Dat blijkt meteen al in de eerste zin van deze roman, die ons waarschuwt dat verhalen niet onschuldig zijn. De rest van de roman is een schrijnende illustratie van deze uitspraak. Twee zussen (Sonia en Andrea) en een broer (Gabriel) vertellen Aurora (de echtgenote van Gabriel) altijd wat hen op het hart ligt. Zij is hun vertrouwenspersoon en kent als geen ander de geschiedenis van de familie van haar man en zijn twee zussen. Zij weet daarom dat het geen goed idee van Gabriel is om een feest te organiseren ter gelegenheid van de tachtigste verjaardag van hun moeder, een kille vrouw die het gezin met ijzeren hand regeerde na de dood van haar man. Aurora's vrees blijkt meer dan gegrond. Er komt niet alleen veel oud zeer naar boven, ook worden er gruwelijkheden onthuld die nog niet bekend waren. De gevolgen zijn verschrikkelijk, met name voor Aurora. Een sinister familiedrama dat voornamelijk gestalte krijgt in dynamische (telefoon)dialogen.