Deze Ierse auteur heeft de pandemie gebruikt om verhalen over COVID-19 te schrijven. In totaal tien, waarvan acht met een mannelijke hoofdpersoon, een (de kortste) met een vrouwelijke en een met een man en een vrouw. Geen opwekkende stukken proza, goed geschreven, maar aangrijpend. De mannen lijden het meest, zijn zonder werk, gedragen zich als zombies, vaak ten koste van hun relatie. In het kortste verhaal maakt een verpleegster een sterfgeval mee en is helemaal van de kaart. In "Gone", zijn afwisselend een man en een vrouw aan het woord, moeilijk vast te stellen wie wie is. "Maskers" is vol zwarte humor. Het titelverhaal is droevig. In Ierland waren de maatregelen tegen het coronavirus erg streng, de inwoners leden daar onder, meer dan in Nederland. Het is een tijdsbeeld geworden, goed verwoord, maar het beklijft niet.