Oom Wee, Wilhelmus Voorbosscher, is als een roepende in de woestijn, een romantische, eerlijke ziel met een hart van goud. Zijn nicht, Ocktje, filmstudente, wil een documentaire over deze geliefde oom maken, in zijn strijd tegen de vooroordelen van de inwoners van Huile. Dit is een dorp in de fictieve Noordelijke Barmhartigheidstreek, zwaar getroffen door aardbevingen. De Huilebalken, zoals ze zich trots noemen, zijn met kleien voeten verankerd in de vijftiger jaren, met strikte gereformeerde opvattingen over fatsoen en moraal. Wanneer Wee het opneemt voor Koerdische Moslims die een kiosk runnen in het dorp en hij de tekst van Bachs 'Et in unum Dominum' vervangt door DaDa is de fatsoensmaat vol. Oom Wee moet het veld ruimen. De dreigende uitwassen op de schaal van Richter en de loeiende windturbineparken luiden het einde van een tijdperk in. Jan Mulder (1945) toont zich in zijn roman een begenadigd taalkunstenaar, verteller en humorist. Soms tegen het karikaturale aan, maar de boodschap is duidelijk. Oom Wee is voorbestemd een klassiek personage in de Nederlandse literatuur te worden.