Hermetisch en polyinterpretabel. Dat zijn termen die vooral op poëzie passen, veel minder op proza. Dat geldt ook voor spreken in beelden. Maar de auteur van deze novelle zegt in een interview dat hij meer in het beeld gelooft dan in het verhaal, óók in zijn romans (w.o. 'Tongkat' dat de Gouden Uil 2000 en 'Voor het vergeten' dat de Prijs van de Vlaamse Gemeenschap 2018 won). De hier besproken novelle heeft een verhaal dat heel verschillende indrukken kan nalaten. Dat het een langgerekte nachtmerrie lijkt, over een unheimische, verlaten streek waarin een man zich eenzaam, met wankelende gevoelens probeert staande te houden, is daarom een subjectieve samenvatting. Dat het, lichtjes neurotisch, heel beeldend wordt verteld, staat vast. Dat is de vrucht van nóg een kwaliteit van de auteur (Constantijn Huygens oeuvreprijs 2021), hij is nl. ook theaterregisseur. En het is een van de belangrijkste aspecten van de novelle. Indringende, filmische beelden in schuivend perspectief, een bijzondere stijl, horen bij de hoogtepunten. Naast poëtische, gefluisterde introvertie. Stijl is hoofdzaak, het verhaal moet daarin volgen.