Veel gedichten van Paul Verlaine (1844-1896) zijn zo muzikaal, vooral de vroege, dat componisten als Fauré en Debussy ze op muziek hebben gezet. Deze toonzettingen vormden voor Simon Mulder, voordrachtspecialist en zelf ook dichter, het uitgangspunt voor vertalingen in het Nederlands. Helaas gaat het om maar achttien stuks. Ze staan steeds naast hun Franse originelen. Hoewel de omzettingen vaak benijdenswaardig vernuftig in elkaar zitten, met inbegrip van eindrijmen en andere soorten klankovereenkomst, varieert de poëtische kwaliteit nogal. Waar Verlaines formuleringen overwegend licht van zegging blijven, geeft Mulder in zijn lexicale geestdrift de equivalenten, hoe origineel ook, regelmatig te veel effectbejag mee, bijvoorbeeld 'zoenoctaven' voor 'pardons', en 'blauw luchtgefemel' voor 'airs bleus'. Dit, plus de geringe kwantiteit én het feit dat Verlaines bekendste teksten, waaronder de meeste van deze keuze, al eerder in het Nederlands verschenen, maken dat de bundel wel een schot in de roos is voor de in Nederland beperkte groep Verlaine-fans maar niet voor de gemiddelde poëzielezer.