Laura Maaskant is vijftien als ze voor het eerst hoort dat ze een zeldzame vorm van kanker heeft. Na een lang en zwaar behandeltraject lijkt ze genezen, en pakt ze de draad van haar jonge leven weer op. Ze maakt haar vwo af en gaat studeren in Amsterdam. Maar dan keert de ziekte terug. De prognose is ongewis, haar levensverwachting beperkt. Nogmaals loodzware behandelingen ondergaan wijst Laura af. Ze gaat voor kwaliteit van leven niet met een bucket list, maar ‘gewoon’, met haar vrienden en haar familie, en in haar werk. Zoals ze zelf zegt, ervaart ze haar leven nu juist heel intens. In Leef! beschrijft Laura niet alleen wat de ziekte haar heeft gekost, maar ook wat die haar heeft opgebracht: de mogelijkheid om te genieten van de tijd die haar nog rest, en elke dag diepgaand te beleven.