Deze laatste roman van Rodoreda (1908-1983) werd postuum uitgegeven en bestaat uit delen van een versie die de schrijfster al had herschreven, samengevoegd met delen die nog niet waren herschreven. Maar ook zonder deze kunstgreep, die nodig was omdat Rodoreda overleed voordat het werk af was, was het boek niet minder verwarrend geweest. Het ademt een Kafkaëske sfeer uit en doet soms denken aan een schilderij van Jeroen Bosch. Het laatste hoofdstuk begint met een zin van ruim twee pagina's, met veel herhalingen, waar geen touw aan vast te knopen is. Het verhaal, voor zover je daarvan kunt spreken, speelt zich af in een vreugdeloze samenleving, waar lusten met priemen worden onderdrukt en mensen met cement worden volgegoten, zodat hun ziel niet kan ontsnappen voordat ze gedood worden. Mercè Rodoreda is een van de bekendste Catalaanse schrijvers. Ze schreef zes romans en vele korte verhalen. Vertaling uit het Catalaans, met een nawoord van de vertaler.