Het onheil, dat wil zeggen ziekte en gekte en dood, op een alpenweide kondigt Charles-Ferdinand Ramuz (1878-1947) subtiel aan. Enkele mannen, onder wie Joseph, trekken in de zomer met zeventig koeien naar een hoge alpenweide en krijgen tegenslag te verduren: koeienziekte, malende mensen. Wat betekenen de voetstappen op het dak van hun hut? Waarom schrijft Joseph' vriendin Victorine niet vanuit het dal? Twintig jaar lang lag de alpenweide braak omdat er toen ook onheil was. Nu gaat het weer van kwaad tot erger. Is het de onbewogen natuur die mensen en dieren de das omdoet of zijn het de mensen die de natuur verpesten? Dat laatste suggereert het nawoord. Maar om dit boeiende verhaal anno 1926 een ecologische roman te noemen gaat te ver: een gletsjer hoest door kogelinslagen. De Zwitserse Stravinsky-librettist en auteur is als romancier hier vrijwel onbekend. Zijn alpenweidevertelling fascineert doordat natuur en mensen in elkaar opgaan.