Een identiteitscrisis van een vrouw van middelbare leeftijd (veertig plus) is het thema van deze psychologische roman. Esmee treft een leegte aan na het zelfstandig worden van haar kinderen. Ze vult die leegte met alternatieve therapieën, praat- en groeigroepen en seksuele escapades. Voor de auteur (1957) is dat een gelegenheid dit kritisch en met humor onder de loep te nemen. De in de ik-vorm geschreven roman confronteert en blikt terug; hulpmiddel daarbij is een gevonden dagboek. Door flashbacks ziet Esmee verdriet en leugens in haar eigen leven onder ogen en kiest uiteindelijk voor haar grote liefde. Het thema is niet heel diepgaand uitgewerkt, maar de roman sloeg aan bij een ruim vrouwelijk publiek. Kleine druk.