Ik zie je ranke ledematenuitbotten in bed, het knipvlies van je ogenals eerste sluiten. Ik wil dichter bijhet hitteschild, de anomalie vanje strelingen in kaart brengen.Er is geen kind om boven de doopvont te houdendus de schelp blijft gesloten.Glassnijders vliegen in tandem boven een krimpend meer, mannen roepen namen, vrouwen bloeden geheimen, landschappen worden bij knieval weggeveegd. In Kratermond verkent Sara Eelen hoe onze gewelddadige omgang met de natuur zich spiegelt in onze onderlinge relaties. In welke mate is zorg een universele taal op zoek naar woorden? Welke intimiteit zit in de plooien van het landschap verborgen?