In ‘Jaargetijden’ blijft Bernard Dewulf, net als in het met de Libris Literatuur Prijs bekroonde ‘Kleine dagen’ en net als in ‘Late dagen’, dicht bij huis. Opnieuw neemt hij ons mee naar de intieme wereld rondom zijn eettafel, stamtafel en bureau, en geeft hij het ogenschijnlijk onopvallende de volle aandacht. De schrijver is ouder geworden, de kinderen gaan het huis uit, de nachten zijn vaak lang en slapeloos. Dewulf probeert zich tot dit alles te verhouden en kijkt in deze bundel vaak terug, maar even zo vaak vooruit in ‘Jaargetijden’ is de dood nooit ver weg. Dit alles maakt het afsluitende deel in de ‘Dagen-reeks’ tot een melancholisch, verstild en poëtisch boek waarin Bernard Dewulf opnieuw laat zien dat hij over een uniek talent beschikte: er zijn maar weinig schrijvers die het doodgewone zo op kunnen schrijven dat het weer als nieuw wordt.