In het begin van het boek tast de lezer in het duister over wie de personages precies zijn en waar de roman over gaat. Maar gaandeweg krijgt het verhaal heldere contouren. Het draait allemaal om een jongen die graag zichtbaarder in de ogen van zijn omgeving zou willen zijn. Anderzijds verlangt hij, juist omdat hij zich een outsider voelt en zich niet gezien en niet veilig voelt, naar onzichtbaarheid. Zijn (gemoeds)toestand verklaart de magische manier van denken waartoe hij is geneigd. Het verhaal komt op scherp te staan wanneer de jongen weigert om de antwoorden van een examen door te geven aan een klasgenoot. De gevolgen zijn dramatisch. Met dit boek probeert de schrijver aandacht te vragen voor 'de onzichtbaren'. Laten we ons hoofd niet van hen afwenden, zo houdt hij de lezer ons ten slotte voor. In tegenstelling tot het begin van de roman laat het einde dus niets aan duidelijkheid te wensen over. Een boek met een boodschap, die dankzij de glasheldere stijl en de korte hoofdstukken de vaart erin houdt.