Psychotherapeute Saskia (late dertiger) komt na een werkstop van een halfjaar moeizaam weer op gang. Op haar eerste werkdag komen oude en nieuwe cliënten langs, van wie weinig bekend wordt. Op een kwart van het boek switcht het zij-perspectief van Saskia naar het ik-perspectief van haar voormalige cliënt Lander (bijna 25). Hij heeft een dwangstoornis die typografisch wordt benadrukt in korte zinsbouw, met gebruik van kapitalen. Tussentijdse cursieve passages wekken de indruk dat er tussen hen een seksuele relatie heeft bestaan. Naarmate het boek vordert, wisselt het perspectief sneller; de cursiefjes worden langer. Een silhouettekening die Saskia van Landers vader maakt om hem te laten praten, speelt een cruciale rol. Beiden hebben last van een (dode) vadercomplex. Werkelijkheid en fantasie lopen door elkaar heen. Complexe opbouw, met flashbacks en herhaling. Proloog staat in Saskia-perspectief; de epiloog in het ik-perspectief van Lander. De thema's liefde, angst en dood zijn met elkaar verweven. Het vraagt de nodige inspanning van de lezer om de hoopvolle conclusie te bereiken.