De Romeinse dichter Ovidius (43 voor Christus-circa 18 na Christus) is vooral bekend geworden door zijn 'Metamorfosen' waarin alle sagen - hier de sagen die een metamorfose tot slot hebben - vanaf het begin der wereld tot aan de komst van Caesar en keizer Augustus zijn opgetekend. Het gedicht 'Ibis' is van heel andere aard. Dit is 'een omvangrijk scheldgedicht aan het adres van een niet bij name genoemd persoon, die Ovidius in zijn ballingschap een niet nader genoemd onrecht heeft aangedaan'. Het is een uiterst virtuoos gedicht waarin goden en natuurkrachten worden ingeschakeld om de meest vreselijke straffen aan de kwaaddoener te voltrekken en de dichter wraak en voldoening te geven: 'Geef zo lang mijn bezwerende lied vol woede, / verdoemenis en verdriet weerklinkt / uw aller instemming aan mijn gebeden'. Niet minder wordt de natuur te hulp geroepen die hem alles moet ontnemen wat hij nodig heeft. De virtuositeit is groot, maar de enorme haat en woede zijn weinig verheffend en werken ook vermoeiend. Voor classici echter een interessante uitgave, mede door het uitvoerige nawoord.