Deels fictieve biografische roman in ik-vorm over Hubertina Aretz (1893-1973) door de auteur (1955) die wel wordt aangeduid als 'de schrik van België' omdat ze als brenger van ongemakkelijke boodschappen taboes wil doorbreken, zoals in 'De vrouw die de honden eten gaf' (2014). Hubertina wordt geboren in de Duits-Nederlandse mijnstreek in een streng katholiek gezin. Ze werkt als pastoorsdienstbode, heeft een scherpe tong, is trots en omdat ze de krant leest, ook politiek bewust. Terwijl haar familie in de jaren '30 sympathiseert met het nazisme, kiest Hubertina ervoor om joodse vluchtelingen op te vangen, samen met haar man met wie ze een schijnhuwelijk is aangegaan. In de oorlog werkt ze als verpleeghulp in België. Wanneer ze daar een spionne helpt ontsnappen, wordt ze verraden en belandt ze in Ravensbrück. Ze overleeft de hel en na de oorlog zet ze zich met grote verbetenheid in voor de Vlaamse nationalisten. Heel tegenstrijdig, omdat zich onder hen voormalige oorlogsmisdadigers bevinden. In deze literaire roman zoekt de auteur naar het motief van haar onverschrokken hoofdpersoon. In het nawoord ook uitgebreide vermelding van bronnenmateriaal.