Welke rol Bart Chabot (1954, Den Haag) ook op zich neemt, die van theaterman, biograaf (van Herman Brood) of graag geziene gast in een tv-show, steeds bewijst hij zich als man van het woord. Vooral audiovisueel komt hij dankzij een stevige mix van spontaniteit, humor en een uit duizenden herkenbare dictie sterk over. Op de achterkant van deze recente dichtbundel verklaart hij de poëzie als kern van zijn auteurschap. De verzen zijn door hun parlando en uitwerking over meerdere pagina's heen echter sterk prozaïsch. Hun beelden komen niet alleen vertraagd over, maar zijn ook minder origineel. Inhoudelijk bieden ze reflecties over leven en dood, ongetwijfeld de neerslag van Chabots eigen indringende medische ervaringen. Er is nog steeds plaats voor spot, van de licht absurdistische soort, maar scherp is die niet meer. Tederheid en mededogen spelen nu een grotere rol en dat verschaft zijn werk een nieuwe verdieping: 'ik kon hoog of laag springen / maar wat ik ook deed, ik was beland in een stilleven / daar had ik me bij neer te leggen'. Al met al een opmerkelijke transformatie. Deze nieuwe poëzie van Bart Chabot is eerder interessant vanwege de inhoudelijke transformatie dan door criteria van literaire kwaliteit.