Een coronabesmetting dwong Eva van Manen (1989, Amsterdam), ook actief als songwriter en componist, tot een ziekbed van enkele maanden. Ze zwolg in herinneringen, met name aan haar verblijf in Egypte tijdens de Arabische lente, volgde het nieuws, maakte aantekeningen over haar fysieke en mentale toestand en assembleerde dit alles tot poëzie. De werkwijze bepaalde ook de originele vorm: drie delen met elk 'drumbeats' genoemde teksten, die wel verhalend zijn maar tegelijk zo sterk associatief versplinterd dat de suggestie, één van de sterkste punten, er door alle kieren en gaten uit naar boven komt. Interpunctie ontbreekt: 'paniek houdt vrouw-zijn en het patriarchaat bij elkaar / het potlood in een stemhokje / zwijgen en angst vingers wijzen'. Duidelijk is dat het virus symbool staat voor algemener onbehagen. Boeiend de manier waarop Van Manen contrasten uitwerkt tussen o.a. man en vrouw, samenleving en individu, macht en onmacht, ideaal en realiteit. Hier en daar is tekst zwart gemaakt, wat extra nieuwsgierig maakt. Deze gedichten zijn opmerkelijk, actueel en redelijk toegankelijk. Dit is een van de eerste poëziebundels die corona niet alleen als onderwerp behandelen, maar ook een eigen, in dit geval gefragmenteerde, vorm geven. Actueel dus!