Opeens gaat de kamerdeur open en vliegensvlug laat Naomi zich onder het raam zakken. Na een tijdje durft ze weer te kijken. Papa staat midden in de kamer en houdt een doos vast. Naast hem staat een vreemde man. Naomi kan wel raden wie dat is en daarom kijkt ze expres niet naar hem. Naomi ziet hoe papa naar het kastje loopt en één voor één de stenen uit de doos haalt. Hij legt ze voorzichtig boven op het kastje neer. Als de doos leeg is, zet hij hem op de grond. Hij houdt iets in zijn hand en praat tegen de man. Jammer genoeg kan ze hier buiten niks verstaan. Naomi knijpt haar ogen samen om nog scherper te kunnen zien. Papa kijkt niet blij, vindt ze. De man komt naar papa toe en slaat een arm om hem heen. Nu kan ze niet meer naar papa kijken zonder hem ook te zien. Ze kijkt weg van die arm en tuurt naar papa's hand. Dan schokt ze overeind. Hij houdt de grote, langwerpige steen uit Portugal vast. 'Als ik deze steen zie, denk ik aan jou,' had papa gezegd. 'Als jij lacht, straal je net zo als deze prachtige kleuren. Het is een echte Naomi-steen. Waar ik ook naartoe ga, ik zal hem steeds meenemen. Omdat ik altijd van je blijf houden.' Papa heeft zijn Naomi-steen meegenomen. Ook nu hij niet meer bij hen wil wonen. Ze schuift achteruit en de tranen op haar wangen komen niet van de scherpe kiezels. Het is al moeilijk genoeg als Naomi hoort dat haar ouders gaan scheiden. Als ze erachter komt dat haar vader gaat samenwonen met een andere man, raakt ze helemaal in de war. Dat zal iedereen maar raar vinden. Toch?