Deze lyrische vertelling uit 1929, het benadert poëzie, speelt zich begin twintigste eeuw af in een gehucht met 13 inwoners in een onherbergzaam gebied van de Provence. In de machtige, vaak dreigende natuur is de mens een nietig wezen. Wat betekent het droogvallen van de fontein, de ernstige ziekte van een kind, de brand die allen bedreigt? Raaskalt een oude man of is hij een ziener? De Franse auteur Jean Giono (1895-1970) brengt in zijn debuut (1929) - en ook in zijn latere werk- een eerbetoon aan de grootse natuur die bezield is en waarin de mens heel nietig is. Prachtige beeldspraak in meestal korte, ritmische zinnen, mooi vertaald door Kiki Coumans.