December 1952: Mimi de Roode leidt een rustig leven met haar moeder in het zomerhuis bij de boerderij Landlust vlakbij Nieuwerkerk op Schouwen-Duiveland. Ze trekt veel op met haar hartsvriendin Antje Smit. Dan komt in de nacht van 31 januari op 1 februari 1953 het water, breken de dijken, lopen polders onder en voltrekt zich een grote ramp. Mensen worden meegesleurd de dood in, overlevenden komen in een leven dat ontdaan is van alle uiterlijke schijn. Mimi is in grote onzekerheid over het gezin van haar zus Ruth en van haar vriendin. Ze wordt geconfronteerd met grote verliezen. Een goed geschreven familieroman die door een indringende sfeertekening een realistisch tijdsbeeld geeft van een watersnood die ongekend was. Voor de schrijfster (bekend van streekromans en historische romans) is de ramp een deel van haar familiegeschiedenis. Eerder schreef ze over de Watersnoodramp in Zeeland 'Toen de dijken braken' (1993). Het nu (in 2018 65 jaar na de ramp) uitgekomen boek kwam tot stand met medewerking van het Watersnoodmuseum in Ouwerkerk.