‘Roman’ staat er op dit boek van filosofe Lieke Marsman (1990) die eerder succes had met twee dichtbundels. Maar dit werk onttrekt zich aan scheidslijnen en bevat naast een ‘verhaal’ vooral prozagedichten en essayachtige beschouwingen. Ik-figuur is de 29-jarige Ida, net afgestudeerd als klimaatwetenschapper. Ze is nog erg bezig met zichzelf en haar plaats in de wereld en krijgt een al gauw moeizame relatie met de enkele jaren oudere Robin, een vrouw die promoveert op de Italiaanse schrijver Giacomo Leopardi. Ida vindt van zichzelf dat ze geëngageerd moet zijn, maar dat engagement beperkt zich tot het lezen van artikelen over klimaatverandering. Uiteindelijk reageert ze op een oproep voor een stagiair bij een project in Italië rond het ontmantelen van een stuwdam. De wat magere verhaallijn verbindt de diverse (en deels eerder in tijdschriften en op websites verschenen) observaties en beschouwingen van de auteur met elkaar. Die gaan over klimaatverandering en de kennelijke onmacht van de mens hier wat aan te doen en over identiteit, liefde en taal, angst en hoop. Deze ‘non-fictiekant’ van het boek is origineel en vaak scherpzinnig.

Ongewijzigde herdruk.