Een Nederlands gezin brengt al een aantal jaren hun zomervakanties door bij vrienden, een Frans-Nederlands gezin dat in de Auvergne is gaan wonen om een nieuw leven op te bouwen na de dood door een noodlottig ongeval van hun jongste kind. Er is een zeer hechte vriendschap tussen de twee stellen, misschien ook wel wat meer: 'Toch hing er als de twee paren in elkaars gezelschap waren iets verliefderigs in de lucht'. Na zeven jaar worden de vader van het overleden kind en de vrouw uit Nederland echt verliefd op elkaar. Een onmogelijke liefde die niet langer stand zal houden dan die ene zomer, zo spreken de twee ook met elkaar af. De vrouw bekent haar overspel aan een non met wie ze bevriend raakt via haar werk en langzaam ontstaat er in haar een religieus bewustzijn. Een goed geschreven, boeiende en fijngevoelige roman over verlies, rouw, vriendschap, een onmogelijke liefde, schuldgevoelens en - een thema dat tegenwoordig zeldzaam is, - over religieus ontwaken. De dichtregel 'Wij wilden zonden bekennen en er was niemand aan wie' van Czeslaw Milosz speelt daarbij een belangrijke rol. Vonne van der Meer werd zelf in de jaren negentig, toen ze in de veertig was, katholiek.