Deze korte roman uit 1961 opent met een motto van Rousseau: de definitie van een park als een samenstelling van uit diverse streken gehaalde beplanting waar alles natuurlijk lijkt behalve de samenhang. Het lijkt een goede karakterisering van dit verhaal van de Franse schrijver (1936). De hoofdpersoon observeert vanaf zijn balkon in Parijs zijn onmiddellijke omgeving, waarbij hem flarden te binnen schieten uit zijn jeugd in een idyllisch Zuid-Frankrijk of een onduidelijke oorlogssituatie. Hij observeert ook zichzelf en zijn huidige situatie die, hoewel niet duidelijk is wat hij beleeft of verzint, vermoedelijk bestaat uit het wachten op een vrouw of een door pijn op de borst aangekondigde hartaanval. De roman is een goed voorbeeld van de virtuoze beschrijvingskunst van de Nouveau Roman uit de jaren zestig (zelfs wordt beschreven hoe men aan het schrijven is), een soort kaleidoscoop van associaties in gedetailleerde precisie, bedacht met grote intelligentie maar ook met het superieure voornemen de lezer vooral geen traditioneel verhaal te vertellen - meer een soort intrigerend puzzelwerk. Daardoor zal het vooral literaire fijnproevers aanspreken.