Het vervolg op de novelle 'De ziekte van Lodesteijn' uit 1986 - over een zwaar melancholische tegendraadse leraar - kent een lange geschiedenis. Eerst heette dat relatief korte vervolg (van slechts 55 blz) 'De nadagen van Lodesteijn' (1990). In 1995 werd het verhaal verder uitgebreid en in 2000 werd de titel omgedoopt tot 'Het nut van Lodesteijn', toen samen met 'De ziekte van Lodesteijn' in één band verschenen. Maar Lévi Weemoedt (1948) was er nooit tevreden mee, is blijven schaven en uitbreiden en heeft er nu ten slotte een volwaardige novelle van gemaakt. De nog altijd werkeloze ex-leraar Lodesteijn is daarin nog dezelfde hypochondrische tobber, met een scheve, angstige en ook wel lachwekkende kijk op de hem omringende, vijandige wereld. In een zorgvuldig zwartgallig woordenpalet wordt met zacht mededogen een tot stilstand gekomen wereld en een daarin of daaraan lijdende mens beschreven. Dat gebeurt op humoristische, maar ook op bijna tedere manier. Weemoedt kan goed vertellen, een raak getroffen sfeer scheppen en die vasthouden. Het vervolg is misschien nog sterker dan de voorganger.