In Wakkum, een gesloten dorpsgemeenschap, komt een gezin wonen uit een andere cultuur. De dorpelingen zijn argwanend en veroordelend. De dorpsjeugd maakt de nieuwelingen het leven onmogelijk door pesterijen en vernielingen. Betje, de vroegwijze dochter van een boer, staat erbij en kijkt ernaar. Zij wordt verscheurd tussen het erbij willen horen en de drang te ontsnappen. Wanneer de spanning tot ontlading komt, laat ze zich meevoeren. Aukeling Weverling (1977) schetst geen idyllisch platteland maar benadrukt de sleur en de herhaling. Door selectief gebruik van spreekwoorden en Bijbelteksten toont ze een stereotype beeld van achterlijke boeren. In beschrijvingen en dialogen gebruikt ze een afwijkende stijl, houterig als het denken van de personages. Dorpsvrouwen spreken korte monologen alsof ze nadrukkelijk geregisseerd op het toneel staan. Ook schrijft ze vanuit een ongebruikelijk perspectief, de 'je' vorm, waardoor de lezer zich wel aangesproken moet voelen. De theatrale stijl wordt soms wat te veel, ook is er sprake van extreem geweld. Maar dit boek zal weinig lezers koud laten.