Debuutroman (2003) van de in Beiroet geboren schrijver Oliver Rohe (1972). De hoofdpersoon, een man genaamd Selber, stapt tegen zijn wil in het vliegtuig om terug te keren naar zijn geboorteland. 'Al jaren weet ik dat ik me net zo goed in mijn hoofd kan verplaatsen.' Hij is op weg naar Roman, een kennis van vroeger. De reis vloeit samen met de gedachten van de hoofdpersoon, dialogen die hij met deze Roman in zijn hoofd voert en het verleden waar hij maar niet van loskomt. 'Om te ontsnappen aan de onleesbare chaos van het verleden probeer je op een kunstmatige manier je eigen taal te vinden (...).' Taal, het vaderland, familie en de oorlog zijn terugkerende thema's, waarmee hij zal moeten breken om zich vrij te kunnen voelen. Het personage van Roman en de verteller lijken samen te smelten tot één lange monologue intérieur. De vorm van het boek sluit daarbij aan, er zijn geen hoofdstukken of alinea's, het is één grote vloeiende stroom woorden. Leesbaar, zeker, maar je moet onderweg niet te veel afdwalen. Interessant, maar voor een selecte doelgroep.