Ruim een week na het overlijden van vader Jaap krijgt moeder Riet een herseninfarct. De zussen Roos en Magda reageren totaal verschillend op deze twee diep ingrijpende gebeurtenissen. Roos is overgevoelig en wil moeder absoluut in haar eigen huis laten wonen. Magda is de koele nuchtere vrouw die moeder naar een verpleeghuis stuurt. Riet zelf zit gevangen in haar lichaam dat halfzijdig verlamd is, weigert te praten en niet meer kan lezen. Haar diepe verdriet om het gemis van haar man kan ze niet uiten, ze kan haar dochters geen vergeving meer vragen over bepaalde dingen en moet met zich laten sollen. Tot er een tweede beroerte overheen volgt. De auteur laat op een aangrijpende manier de gevolgen van een herseninfarct zien. Het verhaal wordt wisselend van perspectief beschreven. Vooral de hoofdstukken vanuit Riet in de ik-vorm zijn sterk van taalgebruik en erg realistisch. Het onvermogen tot communicatie leidt tot grote frustratie. De verschillende verhaallijnen rondom de hoofdpersonen maken deze roman tot een boeiend geheel, dat vooral christelijke lezers erg zal aanspreken.