Een moeder en haar zoontje worden in een caravan met messteken om het leven gebracht. Er zijn geen getuigen, geen sporen en inspecteur Konrad Sejer en zijn assistent staan voor een haast onmogelijke opgave. Maar de moeder van de dode vrouw houdt bepaalde informatie achter, informatie over een geadopteerd kind, die de zaak snel tot een oplossing zou hebben gebracht. Het is een op het oog eenvoudig verhaal over heel gewone mensen en hun dagelijkse beslommeringen. Het zijn wel mensen met achterliggende problemen: de ongehuwde moeder die zich voor het verleden afsluit, de zoon met een persoonlijkheidsprobleem en verlatingsangst. Knap hoe de schrijfster geleidelijk de spanning weet op te bouwen: de lezer weet eigenlijk wel wie de dader moet zijn en toch komt zijn motivatie als een verrassing. Psychologisch goed uitgewerkte personages, vooral de niet helemaal normale zoon die zijn moeder tot voor de lezer aanvoelbare wanhoop drijft. Voor dit twaalfde deel in de serie over inspecteur Konrad Sejer ontving de auteur (1954) voor een tweede maal de Rivertonprisen voor de beste Noorse misdaadroman en 4 sterren in de VN Detective en Thrillergids voor de Nederlandse vertaling 'Veenbrand'.