Ik ging maar naar één reünie. Zonder veel verwachtingen. Het was in café de Tramhalte aan het Stationsplein in Roermond. Het was ‘ons kent ons’. Alsof we elkaar gisteren nog hadden gezien. Uiteraard was Tom Violier, alias mister DLG er.
Ik ging op een willekeurige rieten barkruk zitten en bekeek me het geheel van een afstand. Hier had ik al die lange lange onbarmhartige jaren naar gezocht. Een groep waar ik me in kon herkennen. Geaccepteerd te worden door een ieder. Louter mensen van wie als nature bij hoorde. Allemaal universitair geschoold. Alles was ‘ouwe jongens krentenbrood’. Geweldig om deze mensen weer te zien. Kijken welke baan ze nu hadden, of ze al met pensioen waren? Er waren tien jaar verstreken voordat DLG (Dienst Landelijk Gebied) werd opgeheven en we uit elkaar gingen. Nog steeds was de band ontzettend sterk. Een unicum en een thuis komen. Een savoir vivre die ik aan de dag moest leggen om nu hier te zijn. Ik heb er geen andere superlatieven voor.

Mijn diagnose is een schizofreniforme stoornis (op schizofrenie lijkend) bijna dezelfde kenmerken heeft als schizofrenie. Bij schizofreniforme stoornis zijn de symptomen geen zes maanden lang ononderbroken aanwezig.