Hella (1949), vrouw van Freek de Jonge en dochter van scenarioschrijver en tekstdichter Eli Asser, komt door hartproblemen in een medische mallemolen terecht. In haar leven speelt de oorlog een grote rol. Haar joodse ouders kwamen daar getraumatiseerd uit en konden hun kinderen geen liefde geven. Eli leeft nog, een narcistische man, die Hella nog altijd kleineert. Ook de dood speelt een grote rol. Ze verloor haar baby en later haar kleindochter, de laatste aan hartfalen. Door haar zoektocht naar wat haar mankeert en hoe dat in haar familie zit, ontdekt ze dat vrouwen in hartonderzoek onderbelicht blijven. Ze neemt het heft weer in eigen hand. Een openhartig, autobiografisch boek over ten onder gaan of strijdbaar blijven. Pijnlijk, maar soms ook grappig en ontroerend zijn de wonderlijke, veelzeggende dialogen met haar vader. De stijl is helder, de zinnen zijn kort, staccato bijna. Het valt op dat zorgverleners De Jonge wel héél vaak bot en als een nummer bejegenen. En bijzonder te lezen hoe de roem van haar man en haar vader zowel een nadeel als een voordeel kan zijn. Goed geschreven, openhartig en daardoor vaak ontroerend.