De achterflap van deze uitgave noemt dit een roman, maar verder wordt dit boek gepresenteerd als een autobiografisch document. Daarin beschrijft de schrijfster (geboren in 1942, P.C. Hooft-prijs in 2010) hoe zij samen met haar zus eind 2001 hun ouderlijk huis in Utrecht moest uitruimen na de dood van haar broer die daar altijd was blijven wonen. Terwijl zij daarmee bezig zijn, loopt de ik-figuur door het huis en beschrijft de kamers die ze terugziet. Onvermijdelijk komen dan herinneringen naar boven aan haar opvoeding en haar ouders, eigenzinnige en afstandelijke mensen die hun kinderen leerden om altijd hun eigen pad te volgen, maar die ze in liefde ook wel tekort hebben gedaan. Dat levert een pijnlijke schets op die niet om de hete brij heen draait, waarbij het portret van de vereenzaamde broer een mooie mengeling van afschuw en medelijden is. Goed geschreven met een precies vocabulaire, maar met soms ook wat te populair taalgebruik ('Maps, waar is je feestneus? Hihi','van hier tot Tokio'). Redelijk maar niet extreem interessant of schrijnend.