Hoe surrealistisch, kafkaësk-vervreemdend en absurdistisch de verhalen ook zijn die deze prijzen winnende Vlaamse auteur (1976) schrijft, ze hebben een en ander gemeen. Begin en einde, verliezen en doorgaan, innerlijk versus uiterlijk. Maar de mensen die voorbijkomen zijn heel verschillend. Een baby bijvoorbeeld, die huilt omdat hij zijn leven en dat van zijn bezorgde ouders al kent. Een autoritaire werkgever die miskleunt als hij het einde der tijden voorspelt en vervolgens zijn medewerkster de grond in trapt. Een schrijfster die ontwaakt als bruine beer, ook nog eens impotent; haar omgeving ziet de verandering niet. Het verhaal wekt associaties op met het programma 'Herenleed' van Armando en Cherry Duyns. Niet alleen met de zeer diverse inhoud, ook met haar trefzekere, soms in gif gedoopte pen overtuigt de auteur. Als de dochter tegen haar moeder zegt dat het in het bejaardencentrum wel zal meevallen: 'Zelfvoldaan schudde ze het hoofd. Het zou niet meevallen. Daar zou ze voor zorgen.' In weerwil van de nodige treurigheid valt er veel te genieten en te (glim)lachen. Een schitterende verhalenbundel van deze auteur, die met 'Slaap!' de Debuutprijs 2004 van Boek.be. won en met 'Dertig dagen'* zowel de F. Bordewijk-prijs 2015 als de Opzij Literatuurprijs 2016 won. *2015-50-1616 (2016/13).