Een jongetje (ik-figuur) van een jaar of vijf hoort op een namiddag zijn zus roepen. Hij heeft die zus nooit gekend: ze is overleden voordat hij geboren werd. Zijn zus stelt voor om te gaan fietsen. Die nacht rijden ze door het bos, langs grasvelden, totdat het lijkt alsof ze zweven, hoger dan de bomen. Dichter/schrijver Jef Aerts draait in zijn mooie, ontroerende verhaal niet om de beladen onderwerpen heen. Hij beschrijft de dood: 'Je kan gesprekken doen stilvallen en mensen doen huilen.' En de emoties van het jongetje maakt hij concreet. 'Het [verdriet] hing als behangpapier in alle kamers van ons huis.' Tegelijkertijd brengt Aerts humor in het verhaal: hij laat het meisje een gewone grote zus zijn die roept om marsepein en haar broertje dom vindt. Het jongetje wil weten of je nog de hik krijgt als je dood bent. De dromerige prenten van Marit Törnqvist versterken het verhaal. Ze gebruikt voor haar tekeningen enkele tekstelementen en zet die vervolgens naar haar eigen hand. Ze speelt met kleuren, motieven (duiven), licht en donker, en perspectief. Zo zet ze de sfeer neer en geeft alle ruimte aan het verhaal en de verbeelding. Prachtige prentvertelling in woord en beeld over een rouwproces. Vanaf ca. 6 jaar.