Debuutroman op autobiografische basis van journalist en documentairemaker Teun van de Keuken (1971). Bij het sterfbed van zijn vader kijkt hij terug op zijn lagereschooltijd en vroege jeugd in Amsterdam. Als jongste kind van links-idealistische, artistieke en intellectuele ouders heeft hij het met zijn twee oudere halfbroers (kinderen van moeder uit een eerdere relatie) en leidend aan een ernstige vorm van eczeem niet makkelijk. Hij zit op een volksschool - zijn ouders zagen dat als een ideologisch statement - waar de kinderen niet bepaald subtiel met elkaar omgaan. Hij is een buitenbeentje: door zijn eczeem, maar ook doordat zijn ouders zo heel anders zijn dan de ouders van klasgenoten. Zijn lagereschooltijd staat in het teken van overleven, zorgen dat hij buiten schot blijft en niet gepest wordt, dat ze hem gewoon niet zien. Van de Keuken weet openhartig en treffend een prachtig tijdsbeeld te schetsen van een aandoenlijk kind in de jaren zeventig en tachtig van de twintigste eeuw, dat opgroeit in een bijzonder milieu. Af en toe heel schrijnend en wrang, maar ook met humor en mededogen. Door zijn televisiewerk is Van de Keuken een Bekende Nederlander. Dit boek is een prachtig geschreven tijdsdocument geschikt voor een groot publiek.