Het duurt even voor je gegrepen wordt door de broeierige en bedwelmende sfeer van het verhaal en van Bangkok, waar het verhaal zich afspeelt, en waar je, net als de uit New York gevluchte Sarah, probeert de mysterieuze wereld om je heen te begrijpen. De auteur (1958) heeft zelf in Bangkok gewoond en weet het gekrioel van de Thaise hoofdstad krachtig te verbeelden. Een rijk palet aan kleuren, geuren en geluiden doen een beroep op je zintuigen en maken de stad intens voelbaar. De personages zijn vreemde figuren, niet te vertrouwen, zoals Sarah steeds opnieuw ervaart, en daardoor juist intrigerend. Ze lijken allemaal wat te verbergen te hebben, er worden spelletjes gespeeld, door bijna iedereen in het verhaal, zoals de auteur dat in feite doet met de lezer. Hij dompelt je onder in een wereld van hitte en honden, van geesten en geheimen, met een apotheose die verrassend is en toch ook weer niet.