In dit boek, de eerste druk is uit 1945, vertelt de auteur (1892-1983) over haar leven in Haarlem, waar ze samen met haar vader en jongere zus Betsie in de Tweede Wereldoorlog meer dan tachtig onderduikers in hun huis heeft verzorgd. Ze werden gedrieën op 28 februari 1944 gevangen genomen, afgevoerd naar Scheveningen - een slecht geleid kamp met ongeschikte leidsters - waar vader na tien dagen overleed. De zussen komen via kamp Vught uiteindelijk in concentratiekamp Ravensbrück terecht, waar na veel intens lijden Betsie overlijdt. Corrie beschrijft de ellende, de wreedheid van de Blockältesten, in een barak met 120 andere gevangenen, het zware werken, weinige eten en de ondervoeding, de immense kou en het urenlang op appél staan in de ijzige kou enzovoort. Maar door alles heen vertelt ze van hun geloof, het preken en bemoedigen van anderen, het rotsvaste vertrouwen op Jezus hun Heer en Redder. Eindelijk komt ze terug in Haarlem, waar ze groots opgevangen wordt en blij haar roeping om te getuigen weer op zich neemt. Vrijwel ongewijzigde herdruk. Waargebeurd.