'Hé jij, ben je daar eindelijk?' Zo begint het pluizige bolletje te spreken. Alle personages ontvangen op raadselachtige manier een gekleurd, pluizig bolletje dat zo nu en dan tegen hen praat. Sterker nog: dat hen lijkt te begrijpen. Florence met haar liefdesverdriet die bij het bolletje troost vindt. Diek die elke keer kracht put uit het bolletje op het moment dat hij met een vrouw date. Stephan die niet meer blij is in zijn relatie. Alle personages vinden troost en genegenheid bij het bolletje. Alleen niet op commando. Soms, als ze willen dat het bolletje praat, zegt het juist niets. Dat zet de lezer aan het denken: wat als je troost en genegenheid het hardst nodig hebt? Laat affectie zich dan afdwingen? De continue verhaal- en perspectiefwisselingen maken het niet makkelijk om echt goed in het verhaal te komen. De verschillende verhaallijnen lezen meer als losse verhalen dan dat het een geheel wordt. Het boek is verdeeld in drie delen: lente, zomer en nazomer. Een modern sprookje over gemis, genegenheid en de vraag in hoeverre affectie zich laat afdwingen. In 2017 ontving de schrijfster (1984) de Frans Kellendonk-prijs voor haar oeuvre, dat zeer gevarieerd is. Voor 'Ivanov' ontving zij de BNG Bank Literatuurprijs 2016.