De hoofdpersoon van dit verhaal erft van haar beste vriend, een bekende, charismatische schrijver die zelfmoord heeft gepleegd, diens hond. Apollo is een reusachtige Deense Dog waarmee de ik-figuur (namen komen in het verhaal nauwelijks voor) eigenlijk erg in haar maag zit. In haar huurappartement in New York zijn honden verboden, ze is meer een kattenmens, Apollo kwijlt, neemt onmiddellijk haar bed in beslag en is ontroostbaar, net als zijzelf eigenlijk. De roman is één lange brief gericht aan de overleden schrijversvriend waarin hun eigen langdurige vriendschap, die tussen mensen en honden, de literaire wereld, het schrijverschap (zijzelf doceert creatief schrijven), ouder worden, de dood, rouw (Apollo en zijzelf vinden troost bij het hardop lezen van Rilke’s ‘Brief aan een jonge dichter’) en haar belevenissen met Apollo de hoofdmoot vormen. Een bijzonder goed en geestig geschreven, origineel literair verhaal, ook nog eens boordevol feitjes en wetenswaardigheden, zowel scherp als ontroerend en nergens sentimenteel. Zeer de moeite waard. Winnaar van de National Book Award 2018. Shortlist International Dublin Literary Award 2020.